Zostałam poproszona o zagospodarowanie ściany ozdobionej wielką sztukateryjną ramą we wnętrzu urządzonym w nowoczesnym baroku. Po obejrzeniu mieszkania i poznaniu niezwykle interesującej właścicielki nie miałam wątpliwości, żeby nie malować obrazu farbami a nićmi, idealnie wpisującymi się w różnorodność materiałów, ich sensualność, nieprzesadny elegancki, ale jednak, przepych wnętrza. Oczami wyobraźni zobaczyłam wielkoformatowy haft przeskalowanych kwiatów wykonany różnorodnymi technikami i materiałami, dyktowanymi sercem i okiem. Sprawiający przyjemność w dotyku, poruszający wrażliwych, i odbiorców, i twórców 🙂 Idealne połączenie. To moje dążenie, w ten sposób tworzę element wnętrza. Będzie w nim moja wielka pasja i spory kawał pracy i współpracy w ustalaniu naszych wzajemnych wyobrażeń efektu końcowego. Wybrałam kadr z obrazu Jana Brueghela starszego „Kwiaty w wazonie”, który poddałam obróbce graficznej i dostosowałam do druku na kanwie 85×240 cm (nie planowałam łączenia fragmentów gobelinu). Zatem całość łączy w sobie elementy grafiki komputerowej, rękodzieła, historii sztuki i architektury wnętrz. Niżej zdjęcia z kolejnych etapów pracy nad projektem, a pod galerią kilka definicji terminów, związanych z tematem.

Haft gobelinowy polega na dokładnym wypełnieniu materiału haftem. Materiał ten zwany kanwą, stanowi więc jedynie „stelaż” pracy.

Niżej definicje pochodzące z https://encyklopedia.pwn.pl:

Gobelin: rzem. artyst. tkanina dekoracyjna jednostronna, naśladująca obraz; nazwa gobelin pojawiła się w 2. połowie XVII w., pochodzi od manufaktury założonej przez Ludwika XIV pod Paryżem, na terenach wykupionych od rodziny farbiarzy nazwiskiem Gobelin; wcześniejsze tkaniny tego typu zwano arrasami lub szpalerami; w Polsce tkactwo gobelinowe znane od początku XVII w.; największy rozwój nastąpił w XVIII w., produkowano głównie gobelinowe obicia na meble i gobeliny o skromnych motywach geometrycznych, roślinnych, heraldycznych, od połowy XVIII w. — również figuralnych.

Arras: termin stosowany do 2. połowy XVII w. na określenie tkaniny dekoracyjnej typu tapiseria; nazwa od francuskiego miasta Arras, głównego ośrodka produkcji tego typu tkanin w XIV–XV w.

Kilim: [tur. < pers.], rzem. artyst. tkanina dwustronna, dekoracyjna lub użytkowa; wykonywana z wełny na osnowie wełn. lub lnianej, w technice szpareczkowej lub grzebyczkowej na warsztatach pionowych lub poziomych; wzór tkaniny tworzą gęsto zbijane i kryjące osnowę nici wątku. Najprostszymi motywami dekoracyjnymi były pasy barwne lub wzory geom. oraz stylizowane ornamenty roślinne. Technika kilimu jest jedną z najstarszych w tkactwie wzorzystym; znana w staroż. Egipcie, Grecji oraz w Azji, w Europie rozpowszechniona od wczesnego średniowiecza. Na terenach Azji Mniejszej i Środkowej, na Kaukazie, w Iranie i Anatolii kilimy były dziełami sztuki lud.; w Europie są wyrabiane w krajach słow., Rumunii i Skandynawii. Na wyróżnienie zasługują kilimy ukraińskie i pol., wśród których wyróżnia się kilimy lud. oraz kilimy wykonywane w manufakturach dworskich, często wzorowane na gobelinach XVIII w.; wyroby poszczególnych ośr. charakteryzowała własna skala barw i zasób form ornamentalnych.